Matt Emmet

Architectuur fotograaf

Het begon allemaal met een reis naar Azië, waarvoor zijn vader hem een PENTAX ME Super met de klassieke 50 mm-lens gaf. Aan het einde van de reis bevatten de 80 films niet alleen motieven die een stevige herinneringswaarde hadden, maar ook enkele foto's die andere mensen raakten. Deze ervaring bracht Matt Emmet ertoe om te blijven fotograferen en zich vervolgens te wijden aan architectuur en vooral aan Lost-Places-fotografie.

Een paar jaar later begon hij fotografie en vormgeving te studeren. Voor Matt Emmet is design een manier om mensen te beïnvloeden. Welke vorm design aanneemt hangt af van het te presenteren thema, de te creëren sfeer of het te bereiken doel. Daarom reist Matt Emmett als ontwerper en fotograaf. En in de fotografie is zijn thema vooral architectuur, landschap en de verbinding daartussen: stedelijk landschap. In deze genres is hij vooral geïnteresseerd in welke sfeer, welke stemmingen zich op bepaalde plaatsen ontwikkelen en hoe deze te verbeelden, te ontwerpen of zelfs te creëren. Kunt u iets uitleggen over het type ontwerp waar u het over heeft. Is dit producten ontwerpen of creëren zoals grafische kunstenaars doen.

In 2016 bundelde hij veel foto's van reizen door Engeland en Europa in het boek 'Forgotten Heritage'. Het punt hier is dat er vooral in zogenaamd vergeten erfgoed veel verhalen zijn die nog verteld moeten worden.

Dat hij sinds 1990 met PENTAX is blijven fotograferen, is niet alleen te danken aan de praktische bediening van de camera's: aangezien hij zijn foto's perfect wil presenteren, is het voor hem belangrijk om er het maximale uit te halen ... en daarom hij waardeert vooral de hoge beeldkwaliteit die hij kan creëren met camera's van PENTAX. Hij is dus nog steeds een "PENTAX-FOTOGRAAF"

Matt Emmet met zijn project:

De specialiteit van Matt Emmett is eigenlijk buitengewone archeologische vindplaatsen, vervallen, stoffig en vergeten. Plekken, kamers, gebouwen die niet meer bruikbaar zijn. Maar waar de herinnering aan bedrijvigheid, representatie of welvaart nog zichtbaar is. Vaak lijken deze locaties voor een korte tijd verlaten en daarna voor eeuwig vergeten. Sporen zijn er massaal, op deze foto's ruik je het vergankelijke leven van oude materialen. De fotograaf kent zulke plekken door onderzoek en referenties. En hij heeft zulke projecten op zijn agenda staan en kijkt er reikhalzend naar uit.

Maar voor het jaar 2020 moest hij heroverwegen. Omdat de Corona-crisis hem dwong zijn reizen te annuleren en van gedachten te veranderen. Maar zijn obsessie met fotografie kon niet worden gepauzeerd. Hij wendde zijn blik af van het verre exotische naar het meest bekende. En aangezien de lockdown vooral bedoeld was om contacten te vermijden, koos hij voor momenten dat er toch weinig mensen onderweg zijn. Zo ontstond het nieuwe project: zijn geboorteplaats 's nachts fotograferen. Dus pakte hij zijn camera en statief en verkende zijn directe omgeving, die hij eigenlijk heel gewoon en gewoon vond. En plotseling verscheen het gebruikelijke in een ander daglicht voor hem. De bijzondere nachtelijke lichtstemmingen ontwikkelden geheel nieuwe perspectieven in de fotografie en prikkelden de verbeelding van de fotograaf. De verdwaalde, die zijn vorige fotoprojecten hadden gehad, was nu in het nachtelijke uur waarin bijna niemand op pad was. In plaats van stoffige patina werden pleinen, objecten en gebouwen bedekt met kunstlicht, waardoor het banale een ongewone glans kreeg. De harde licht/schaduwstructuren van lamplicht ontwikkelden hun eigen patronen en structuren en veranderden ook de natuurlijke kleur van de materialen. De vertrouwde omgeving werd een bijna vreemde ruimte en daardoor buitengewoon interessant.

Naast zijn gebruikelijke apparatuur (PENTAX K1 II met diverse D-FA leningen) Matt Emmett gebruikte ook de RICOH GR III en was verbaasd hoe deze camera de duisternis kon aanpakken. Deze camera hielp hem permanent en dus nam hij foto's die toevallig ontdekt werden.